بسماللهالرحمنالرحیم
با قلبی سرشار از غم و چشمانی اشکبار، جنبش زنان عدالتخواه افغانستان فاجعۀ دلخراش زلزلۀ شب یکشنبه، نهم سنبله، را که دلِ ولایتهای کنر و ننگرهار و نواحی همجوار را چون کارد به خون نشست، به تمامی مادران داغدیده، دختران بیپناه، و همه مردم رنجدیدۀ افغانستان تسلیت عرض میدارد.
ساعت یازده و هفده دقیقۀ شب، زمینلرزهای به بزرگی شش درجۀ ریشتر، در عمق سیوپنج کیلومتریِ زمین، بیستوپنج کیلومتریِ اسعدآبادِ کنر را چنان لرزاند که دهها قریه را در دلِ خود فرو برد و صدها خانواده را در یک چشم به هم زدن، بیخانمان و بیکِس کرد. طبق آمار اولیه، بیش از ۱۴۰۰ تن جان باختهاند و بیش از دوهزار و هفتصد تن دیگر، زخمی و دردمند، در انتظارِ دستانِ مهربانِ امدادند؛ و این ارقام، همچنان در حالِ افزایش است، زیرا هنوز هم صدایِ زنان و کودکانِ زیرِ آوار، در دلِ کوهستانها طنینانداز است.
هزاران تن، اکنون در سرمایِ کوهستان، بیسرپناهاند و پسلرزههای هراسانگیز، خواب را از چشمانِ کودکان ربوده است. مسیرهای صعبالعبورِ کوهستانی، مانندِ دیواری سنگین، بر سرِ راهِ امداد ایستاده و بسیاری از مجروحان، تنها با چرخبالهایی که گاهی یکبار در روز بالایِ سرِ روستاها ظاهر میشوند، به مراکز صحی منتقل میشوند. در این میان، کمبودِ فاحشِ داکتران و نرسهای زن، زخمیانِ زن و دختر را در وضعیتی دوچندان درمانده قرار داده؛ زنی که دردِ زایمان دارد، دختری که سرِ پدر را بر سینه گرفته، مادری که دخترکِ خردسالِ خود را در آغوشِ بیجان میفشارد، همه در انتظارِ معجزهایاند که با وجودِ محدودیتهای جنسیتی، همچنان از راه نرسیده است.
جنبش زنان عدالتخواه افغانستان، این فاجعه را نه تنها یک فاجعۀ طبیعی، بلکه فاجعۀ انسانیِ دوچندان میداند؛ فاجعهای که زنان و دخترانِ ما را در گوشهای از این خاکِ سوخته، دو برابرِ دیگران، در معرضِ خطرِ مرگِ خاموش قرار داده است. ما به خانوادههای داغدار، به مادرانی که دیگر فرزندِ گریونشان را در آغوش ندارند، به دخترانی که ناگهان بزرگ شدند، تسلیت میگوییم و همدردیِ ژرفِ خود را با همه زخمیان و بیخانمانان اعلام میداریم.
از تمامی سازمانهای بشردوستانۀ بینالمللی، از کشورهای همسایه و از هر انسانِ آزادهای که هنوز انسانیت را فراموش نکرده، میخواهیم که بیدرنگ و بیهیچ ملاحظۀ سیاسی یا جنسیتی، دسترسیِ کامل و بیمانع به مناطقِ آسیبدیده را تضمین کنند. ما خواهانِ تیمهای جستوجو و نجاتی هستیم که نیمی از اعضایشان زن باشند؛ خواهانِ چرخبالهایی هستیم که مادرانِ باردار را نخستین اولویتِ انتقال بدانند؛ خواهانِ کیتهای بهداشتِ زنان، خونِ سالم، داروهای بارداری و سرپناههایی که حریمِ زنانه را محترم بشمارند.
این فاجعه یک بار دیگر ثابت کرد که افغانستان، سرزمینی که در کمربندِ زلزله قرار دارد، همچنان در فقدانِ زیرساختهای ایمن و مدیریتِ علمیِ بحران، گرفتارِ روزگاری سخت است. ما تأکید داریم که کرامتِ انسانیِ قربانیان، زن یا مرد، در تمامی مراحل باید محفوظ بماند؛ اجساد باید با احترامِ کامل شناسایی و به خانوادهها تحویل داده شوند، تا مادرِ سوگوار، حداقل در غمِ خود، تنها نباشد.
در پایان، دستِ یاریِ خود را به سویِ تمامی بازماندهگان دراز میکنیم و با صدایی رسا میگوییم:
زنانِ افغانستان، در این شبهای سخت، تنها نیستند؛ چرا که ما، صدایِ فریادِ آنانیم که در زیرِ آوارِ سنگ و بیعدالتی، هنوز هم به زندگیِ شرافتمندانه باور دارند.
… در پایان، و در عمل به همبستگیِ هممیهنان، اعلام میداریم:
هر نهاد، جمعیت، یا فردی که میخواهد کمکِ نقدیِ خود را بهصورت شفاف و مستقیم به دستِ زنان و دخترانِ زلزلهزده برساند، میتواند از همین امروز از طریق صفحۀ اختصاصیِ «دونات» جنبش زنان عدالتخواه افغانستان اقدام کند:
🔗 af-wjm.org/doantions/
وجوهِ دریافتی صرف خرید کیتهای بهداشت زنان، داروهای بارداری، سرپناه موقت زنانه و اعزام تیمهای پزشکیِ زن به روستاهای کنر و ننگرهار خواهد شد. هزینهها بهصورت عمومی و موردی گزارش و منتشر میشود.
انالله و انا الیه راجعون
جنبش زنان عدالتخواه افغانستان
