در مقاله‌ای تحلیلی که نازیلا جمشیدی و آنی فورزهایمر در مجله دیپلومات منتشر کرده‌اند، هشدار داده می‌شود که سیاست‌های آموزشی طالبان، افغانستان را به کانون پرورش افراط‌گرایی آینده بدل می‌کند.
به باور نویسندگان، ممنوعیت آموزش دختران و جایگزینی مکاتب با مدارس دینی، دو روی یک طرح خطرناک‌اند:
- دختران به سمت ازدواج اجباری و مادری زودرس سوق داده می‌شوند.
- پسران در یک نظام آموزشی ایدیولوژیک، با آموزه‌های افراطی برای پیوستن به «ارتش عقیدتی طالبان» تربیت می‌گردند.
این روند، نه‌تنها نقض آشکار حقوق زنان است، بلکه زیرساختی برای خشونت و بی‌ثباتی آینده فراهم می‌سازد.
نویسندگان تأکید می‌کنند که جدا کردن مسائل امنیتی از حقوق بشری، خطای استراتژیک جامعه جهانی است. آن‌ها هشدار می‌دهند: هرگونه تعامل با طالبان به امید مقابله با داعش، در عمل مشروعیت‌بخشی به یک رژیم آپارتاید جنسیتی است.
از دید آنان، حمایت از حقوق زنان افغانستانی فقط یک وظیفه اخلاقی نیست؛ بلکه سنگ بنای امنیت جهانی است. چرا که:
هر دختر محروم از آموزش، فرصتی برای صلح از بین می‌برد؛
و هر پسر آموزش‌دیده در این نظام ایدیولوژیک، بالقوه یک تهدید امنیتی برای جهان خواهد بود.
